Kosten WMO-voorziening meenemen in onderhandelingen?

Dit artikel is op 23 juni 2023 gepubliceerd door VAST 2023 / B-034, Iris Cuijpers, e-ISSN 2667-307X, M.A.D.Lex. Recent heeft de bestuursrechter van de rechtbank Rotterdam een uitspraak gedaan die zowel voor uitvoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (WMO), als voor de letselschadepraktijk van belang is. De rechtbank Rotterdam overweegt namelijk dat het de eigen verantwoordelijkheid van een letselschadeslachtoffer is om de kosten van een WMO-voorziening in het letselschadebedrag te verdisconteren.

Wat was er gebeurd?

Eiseres in deze procedure heeft als gevolg van een ongeval een incomplete dwarslaesie opgelopen. Vanaf het moment van het ongeval heeft zij diverse WMO-voorzieningen genoten. In 2018 sluit zij met de schadeverzekeraar van de aansprakelijke partij een vaststellingsovereenkomst waarin – tegen finale kwijting – een bedrag ad € 1.759.359 aan haar wordt toegekend voor de geleden en nog te lijden schade. In dit bedrag is onder andere een vergoeding voor de kosten van toekomstige verzorging en overige toekomstige schade (auto, rolstoel, meerkosten vakantie, enzovoort) opgenomen. Vervolgens dient eiseres in 2021 bij de gemeente Lansingerland een aanvraag voor individuele begeleiding en huishoudelijke ondersteuning in. Het college van B&W wijst deze aanvraag af nu het volgens het college binnen de eigen verantwoordelijkheid van eiseres ligt om op eigen kracht in de WMO-voorziening te voorzien.

Eigen verantwoordelijkheid?

De WMO-aanvraag van de eiseres in deze procedure is volgens de rechtbank Rotterdam terecht door het college afgewezen. De rechtbank overweegt dat de verzekeraar van de aansprakelijke partij met de vaststellingsovereenkomst eiseres als het ware naar het college heeft verwezen voor alle voorzieningen die door de WMO worden gedekt. In de vaststellingsovereenkomst is immers enkel een vergoeding opgenomen voor ‘uitgebreidere’ of ‘luxere’ voorzieningen die niet (volledig) door de WMO worden gedekt. Dit is volgens de rechtbank niet in lijn met het uitgangspunt dat de aansprakelijke partij de door haar veroorzaakte schade dient te vergoeden. Ook is dit niet verenigbaar met de bedoeling van de wetgever. De eigen verantwoordelijkheid staat in de huidige WMO namelijk voorop. Het regresrecht dat in artikel 2.4.3 van de WMO is neergelegd, doet niet aan deze eigen verantwoordelijkheid af. Evenmin vormt het convenant dat tussen de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) en bijna alle schadeverzekeraars is gesloten en waarmee het regresrecht over de periode van 2015 tot en met 2018 is afgekocht in dit verband een mee te wegen omstandigheid. Het convenant is een privaatrechtelijke aangelegenheid die het doel en strekking van de WMO niet doorkruist.

Kosten WMO-voorzieningen meenemen in onderhandelingen met schadeveroorzaker

Alhoewel een slachtoffer gedurende het letselschadetraject een vrije keuze heeft tussen het aanspreken van de verzekeraar of het maken van een aanspraak op de WMO, is het dus niet zo dat het slachtoffer met de verzekeraar kan afspreken dat voor bepaalde delen van de schade aanspraak gemaakt moet worden op publieke gelden. Bovendien zal een aanvraag enkel worden toegewezen wanneer de eigen mogelijkheden om tot een bepaalde voorziening te komen ontoereikend zijn. Worden deze mogelijkheden onbenut gelaten, dan komt dat voor eigen risico en zal de aanvraag worden afgewezen. In het onderliggende geval had het dan ook op de weg van eiseres, althans haar belangenbehartiger, gelegen om de kosten van de door haar benodigde voorzieningen mee te nemen in de onderhandelingen met de schadeveroorzaker. Deze bestuursrechtelijke uitspraak is niet alleen relevant voor de beoordeling van WMO-aanvragen, maar zeker ook voor de afwikkeling van letselschades. De verzekeraar kan een slachtoffer niet verwijzen naar de publieke voorzieningen. Het is aan de belangenbehartiger van een slachtoffer om hiervoor te waken.