Programmatische Aanpak Stikstof (PAS)
Inleiding
De kwaliteit van een groot aantal Natura 2000-gebieden wordt bedreigd door teveel stikstofemissie en daarmee gepaard gaand een te grote stikstofdepositie. In veel natuurgebieden wordt de kritische depositiewaarde overschreden.
De overheid heeft met de inwerkingtreding van de Programmatische Aanpak Stikstof (PAS) een samenstel van maatregelen geïntroduceerd met het doel om de stikstofdepositie te verminderen en de natuurwaarden in de Natura 2000-gebieden te vergroten. Het samenstel van maatregelen moet het bovendien mogelijk maken om binnen en rondom de Natura 2000- gebieden nieuwe economische activiteiten toe te laten.
De PAS werkt in feite zo: door het treffen van maatregelen zoals natuurherstel en stikstofreductie wordt winst voor de natuur behaald die (deels) mag worden ingezet om economische ontwikkelingen mogelijk te maken. De ruimte die beschikbaar is om ‘natuurwinst’ in te zetten voor economische ontwikkelingen wordt depositieruimte genoemd. Depositieruimte is beschikbaar voor autonome ontwikkelingen, voor activiteiten waarvoor geen toestemming nodig is en voor nieuwe initiatieven die stikstof uitstoten.
Het deel van de depositieruimte dat wordt ingezet voor nieuwe initiatieven wordt ‘ontwikkelingsruimte’ genoemd. Ontwikkelingsruimte kan worden toebedeeld in een toestemmingsbesluit. Het bestemmingsplan is echter niet aangemerkt als toestemmingsbesluit en kan dus geen ontwikkelingsruimte opeisen.
In dit artikel wordt de vraag beantwoord of en zo ja, in hoeverre in bestemmingsplannen nog nieuwe initiatieven kunnen worden opgenomen die leiden tot stikstofdepositie.
Systematiek PAS
Maatregelen en depositieruimte
De PAS beoogt enerzijds daling van stikstofdepositie te bewerkstelligen, om anderzijds ruimte te kunnen claimen voor economische ontwikkelingen die leiden tot een toename van stikstofdepositie.
klik hier voor de gehele publicatie d.d. 19 april 2016