Voorzieningen via WMO of verzekeraar?

Voorzieningen via WMO of verzekeraar? Vrije keuze voor het slachtoffer

In letselschadezaken met ernstig letsel moeten vaak veel voorzieningen worden geregeld. Denk daarbij niet alleen aan huishoudelijke hulp en ondersteuning, maar ook aan allerhande hulpmiddelen met het oog op de mobiliteit van het slachtoffer.

Vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) kunnen veel van deze voorzieningen bij de gemeente worden aangevraagd en geregeld. In een letselschadezaak met een aansprakelijke partij is er echter doorgaans ook een verzekeraar die gehouden is alle schade van het slachtoffer te vergoeden. Daaronder vallen dus ook alle voorzieningen in het huishouden en op het vlak van mobiliteit. Mag die aansprakelijke partij een slachtoffer dan dwingend doorverwijzen naar de gemeente? Recent beantwoordde demissionair Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Hugo de Jonge daarover een aantal vragen.

De Minister geeft aan dat het dwingend doorverwijzen door verzekeraars naar de Wmo niet in overeenstemming is met het recht. Een verzekeraar mag dus niet van een slachtoffer verlangen dat hij zich eerst tot de gemeente wendt voor een beroep op ondersteuning via de Wmo. Het slachtoffer heeft vrije keuze tussen gemeente en verzekeraar, aldus de Minister. Ook de gemeente kan een slachtoffer dat zich tot de gemeente wendt in het kader van de Wmo dus niet weigeren en doorverwijzen naar de aansprakelijkheidsverzekeraar.

Met concrete instrumenten/middelen om te voorkomen dat het slachtoffer van het kastje naar de muur wordt gestuurd, komt de minister echter niet. Het wordt aan verzekeraars en gemeenten gelaten om slachtoffers met letselschade goed voor te lichten over de verantwoordelijkheid van de verzekeraar tot het vergoeden van schade, de mogelijkheden van een beroep op voorzieningen van de Wmo en de verhouding hiertussen. Het staat een slachtoffer (uiteraard) wel vrij om een geschil bij de rechter aanhangig te maken indien een verzekeraar toch nog zijn medewerking aan de schade-afhandeling zou weigeren onder de enkele verwijzing naar de Wmo.

Ook wijst de Minister op het regresrecht van de gemeente om de gemaakte kosten te verhalen en de mogelijkheid tot het sluiten van een convenant inzake het regresrecht. In het verleden heeft een dergelijk convenant tussen gemeentes en verzekeraars bestaan, echter is dit convenant per 1 januari 2019 opgezegd. De verzekeraars hebben het convenant beëindigd omdat zij het risico liepen voor dezelfde schade dubbel te betalen. Een slachtoffer is immers niet verplicht een Wmo-voorziening aan te vragen en kan ook de verzekeraar rechtstreeks aanspreken. Intussen betaalden verzekeraars echter wel de jaarlijkse vergoeding voor de afkoop van het regresrecht.

Kortom, een complexe situatie waarover het laatste woord nog niet gezegd is. Hopelijk bieden deze antwoorden voor alle partijen – in het bijzonder het slachtoffer – nogmaals de benodigde duidelijkheid.

Hier kunt u de volledige brief van demissionair Minister Hugo de Jonge lezen:antwoorden-minister-op-vragen-afschuiven-kosten-letselschade-oo-Wmo-juni-2021

Vragen over letselschade? Neem contact op met Ineke Paul-van Velzen